Faramir Fiction Archive

Nadreqze, of de liefde van een man en een elf (NC-17)

Written by Eve

30 June 2010 | 38928 words

Title: Nadreqze, of de liefde van een man en een elf
Author: Eve
Rating: NC-17
Pairing(s): Faramir, Denethor, Boromir
Warnings: abuse, rape (misbruik, verkrachting)

Faramir heeft in drie dagen zoveel meegemaakt dat hij niet meer wil leven. Als een gebroken man wordt hij midden in de nacht voor de muur van Gondor gegooid. Verborgen in zijn eigen vertrek krijgt hij te maken met een onverwachte loge, een elf, die wil dat hij in leven blijft. Zullen ze de weg naar leven en genezing kunnen vinden?
(Faramir’s life changes completely within three days. He has suffered so much… As a broken man he is thrown in front of Gondor’s walls. Hiding in his chamber he meets an elf who wants him to stay alive. Can they find a way to life and healing?)

---

Hoofdstuk 10

Haldir blijft staan. In het midden van zijn groene wereld, tussen de veiligheid van de Oude Bomen en in het diffuse licht van de zon tussen bladeren, ziet hij Faramir. Hij ziet er zo goed uit. Haldir laat de lucht tussen zijn tanden ontsnappen, doet een stap opzij en blijft zo onzichtbaar mogelijk staan. Dit moment wil hij met zich meedragen. Hoe hij zijn geliefde hier in Lothlorien, een jaar na alle verschrikkelijke gebeurtenissen, op een onverwacht moment kan aanschouwen. Hoe fijn het is dat hij en Faramir samen wonen en leven. Hij kan zomaar even kijken en zijn hart voelen zwellen van liefde.

Sinds Faramir en Boromir hier zijn komen wonen gaat het beter met de broers. Het is aan alles te zien. Hun bewegingen dragen zoveel meer ontspanning met zich mee. Lothlorien doet hun allebei goed.

Haldir ziet dat de twee mannen hun uitrustingen dragen. Ze hebben hun wapens op de boomstronken neergelegd. Haldir glimlacht. Boromir heeft, zoals altijd na het oefenen in zwaard vechten, zin om te stoeien en te lachen. Nu staat hij daar naast het verre bosmeer, en probeert zijn jongere broer op de grond te krijgen, wat bij lange na niet meer zo gemakkelijk is als het vroeger was. Faramir is sterker geworden. Sinds hij in de buitenlucht mag leven, in plaats van in de bedompte Werkvertrekken in Minas Tirith, is Faramir’s bleke huid bruin geworden, zijn lijf is soepel, zijn huid glanzend en zijn armen gespierd. Vooral op zijn onderrug en bovenbenen zijn de littekens nog zichtbaar maar ze beginnen bleker te worden, zijn niet meer zo opvallend aanwezig als eerst.

Boromir is weinig verandert, behalve dan die opvallende ontspanning in zijn manier van leven en bewegen. Het beeld van deze twee mannen in het gedempte licht onder de bomen roepen Haldir’s herinnering op aan jaren geleden, toen hij hun naast de witte boom op het plein had gezien, met verwarde haren, rode wangen en lachende gezichten. Ze hebben zoveel steun aan elkaar. Sinds ze hier in Lothlorien zijn gaan wonen hebben ze nog steeds hun eigen activiteiten, Boromir als strijder en Faramir als assistent van de bibliothecaris, maar hun onderlinge band lijkt alleen maar sterker te zijn geworden.

Sinds ze weten dat ze allebei zijn misbruikt helpen ze elkaar zoveel mogelijk. Hun gesprekken over wat ze hebben meegemaakt zijn belangrijk. Soms nemen ze samen een bad om hun een ritueel van weg vegen, leeg praten en schoonwassen voort te zetten.

Boromir is nog steeds de enige die Faramir kan doen geloven dat hij niet vies is. Als hij, Haldir het zegt, kan hij hem moeilijk bereiken, Faramir vindt hem zo mooi, zo zuiver dat hij ervan overtuigd is dat Haldir gorigheid niet eens zal herkennen, laat staan ongedaan maken. Maar als Boromir het zegt – eenvoudig vaak, “Je bent niet vies, Fara”- knikt hij, weet het weer, en gaat verder alsof er niks is gebeurd. In Faramir’s ogen weet Boromir waar hij het over heeft en dat is ook zo: hij is vroeger, net als hij, bevuild. Alleen als ze elkaar daardoor niet smerig vinden, is het goed. Ze delen de schaamte en omdat ze daarin samen zijn, kunnen ze verder komen.

Omgekeerd kan Faramir als enige Boromir doen geloven dat hij hier gewaardeerd wordt. Boromir kan de elfentaal niet spreken zoals zijn jongere broer dat kan, is amper bekend met de elfencultuur en kan in de dagelijkse omgang met elfen vergissingen begaan die hem in zijn schulp doen kruipen. Op die momenten is Faramir de enige die hem kan bereiken. Boromir kan zich bijvoorbeeld onhandig voelen op een elfenfeest, temidden van al die fragiele, ranke lichamen om zich heen voelt hij zich niet op zijn gemak, en wil dan weg. “De elfen zijn blij met jou. Blijf, Bo, het is goed,” kan Faramir rustig zeggen. En de grote, gespierde krijger knikt dan. En blijft.

De uitbundige lach van Faramir, die nu wordt gekieteld en snikkend van het lachen op zijn rug belandt, doet Haldir’s glimlach versterken. Wat een vrolijkheid draagt zijn geliefde toch met zich mee, niet zo uitbundig als Boromir, maar als een onafgebroken stroom in hem zelf, een voortdurende kracht die hem voortstuwt met een levenslust en belangstelling voor de wereld die Haldir nooit eerder in een levend wezen heeft gezien. Hij voelt het in hun band, een tintelende energie die zijn weerga niet kent.

Haldir’s gedachten dwalen af van het tafereel voor hem. Hoe Faramir de genezers ondervraagt over hun kennis van kruiden en sterren, hoe hij uren lang in de bibliotheek kan lezen en duizend vragen stelt. En dan zijn belangstelling voor iedereen! Hij weet altijd wie er ziek is, wie ergens over tobt of wie verliefd is op wie. Hij luistert graag en is oprecht geïnteresseerd. De elfen mogen hem zo graag…

Haldir kijkt op. Er is iets mis. De twee mannen zijn stil geworden. Er verkrampt iets, er schiet pijn door de band. Haldir stapt opzij en loopt snel naar hen toe.

Faramir ligt op de grond en houdt zijn handen voor zijn ogen. “Het spijt me, het spijt me zo…” stamelt hij en Boromir weet gelijk wat er aan de hand is.

“Het is normaal, Fara, dit kan gebeuren tijdens stoeipartijen, soms worden mannen een beetje stijf. Ik heb er ook last van, kijk maar… het is niet erg. We doen er niks mee. Het gaat vanzelf weer over, ok?” Boromir voelt dat er iemand achter hem staat en ziet Haldir staan. Soms moet hij er nog aan wennen dat zijn broer en deze elf op een geluidloze manier met elkaar verbonden zijn. “Ik laat je alleen met Haldir, ok? Ik moet naar de vergadering.”

Haldir knikt. Boromir fluistert nog een paar laatste geruststellende woorden, – “je bent niet vies, Fara, je bent niet vies…”-, geeft een aai door de lichtbruine haren van zijn broer en een kus op zijn voorhoofd, staat op, pakt alle wapens en vertrekt.

Faramir blijft op de grond liggen. Hij is verstijft. Ineens, totaal onverwacht, trekt de pijn van herinneringen door hun band en Haldir kan het zien, de beelden zijn scherp, maar hij probeert zich eruit los te trekken. De elf laat zich door zijn knieën zakken en houdt zijn hoofd vast, alsof hij wil voorkomen dat het uit elkaar zal barsten. “Sshh,” fluistert hij tussen de pijnscheuten door, in een poging Faramir te bereiken en de herbeleving te doen stoppen, “ik ben bij je, mijn lief, je bent veilig, je bent in Lothlorien, bij mij, Haldir…”

“Zie dan, kijk dan naar die gore slet,” Gelach, honend gelach door een grot vol met Orks, “hij wil geneukt worden. Wat een stijve heeft hij, moet je zien, niet te geloven… hij wil het gewoon… hij vraagt erom… hoer!” Er wordt iets om Faramir’s geslacht gebonden en stijf aangetrokken. “Je mag pas klaarkomen als wij het zeggen. O wat geil…”

Haldir begint te kokhalzen, het is zo onverwacht, hij voelde zich zo open en zacht en nu ineens, o nee, houd op, stop! “Faramir,” kreunt hij, “probeer het te stoppen,” en hij strekt zijn gevoelsarmen door hun band naar hem toe, maar Faramir hoort hem niet, hij is terug in de grot, terug in een jaar geleden – onbereikbaar voor hem, verstopt achter de randen van de band die tussen hen stroomt.

“Hijs hem op! Hoger, nog hoger! O zie hem spartelen, zie hoe stijf hij is. We zullen hem pijpen tot hij er stapelgek van wordt.” De zwarte riem wordt strakker aangetrokken. Faramir gilt. “Lekker, heerlijk als ze spartelen. En dan zo stijf zijn, zo stijf. Mmmmm, wat proef je lekker. Doet het pijn? Goed zo, hoer, dit is wat je verdient. Gil, schreeuw, worstel, maar klaarkomen mag je niet. We gaan je neuken en pijpen tegelijk tot je flauw valt. We zullen laten zien wie de baas is, slet die je bent.”

Orophin! Rúmil! Help… verre bosmeer…te erg… Haldir voelt hoe de zwartheid aan hem trekt en hij verzet zich, nee… hij moet hier blijven, moet… En dan voelt hij de armen van Rúmil om zich heen en weet hij dat Orophin bij Faramir is, het trekt door de band – de langzame terugkeer van Faramir in de realiteit van nu, de wegebbende golven van paniek, de vervagende herinneringen. Hoe konden jullie zo snel…

We waren vlakbij, nog maar net op de terugweg. We hebben de hele ochtend met ons vijven getraind. We kwamen Boromir tegen…

Haldir heeft nog steeds zijn ogen dicht. Hij ligt in de armen van zijn jonge broer Rúmil en voelt dat Faramir naast hem komt zitten. Zoals altijd is hij altijd alleen maar ongerust over hem, “Hoe gaat het Haldir? Kun je je ogen open doen? Het spijt me zo, ik kon het niet stoppen, ik…” Ik zou jou moeten troosten, mijn lieve Faramir, niet andersom. Mijn god, wat heb jij voor verschrikkingen moeten doorstaan. Steeds als ik denk dat ik alles weet voegt zich er iets aan toe.

“Ik moet herinneringen hebben weggestopt en soms overvallen ze mij”, fluistert Faramir, zijn stem nog steeds rauw van het gillen. “Dit wist ik niet, dit moment in de grot, toen ze… maar nu begrijp ik wel mijn paniek als ik… wanneer ik…”

Haldir knikt, nog steeds met gesloten ogen. Het is zo logisch, mijn lief, zo normaal dat je bang bent voor je eigen lichamelijke reacties en schrikt van je erectie… dat ze dat allemaal hebben gezegd… en gedaan… o Fara, hoe heb je het kunnen verdragen als ik het, op afstand en in beelden, zo moeilijk vind… Wat ben je sterk…

“Dat is niet waar! Ik ben zwak! Een jaar later is het nu, Haldir, een jaar! Ik zal nooit, nooit…”

Het begint te veranderen, Faramir. De weg is lang maar dat had ik ook verwacht. Je hebt zoveel meegemaakt, de meesten weten het geestelijk niet eens te overleven. Je bent al op weg, het gaat de goede kant op. Niet de hoop verliezen, mijn lief. We zijn samen. Haldir opent zijn ogen en probeert te glimlachen om Faramir gerust te stellen maar het gezicht voor hem is nog steeds wit, gespannen en vertrokken van pijn.

“Je zult Het Verbond compleet moeten maken, mijn broer. Ik weet dat je je verzet omdat je bang bent te ver te gaan, je zou samen met Faramir in een herbeleving terecht kunnen komen waaruit je niet meer kunt ontwaken, maar het is jullie enige kans. Op een dag gaat het mis. Wat als Orophin en ik niet in de buurt zijn? Alleen met een complete band kunnen jullie sterk genoeg zijn. Momenteel bestaat jullie band uit liefde met daarnaast een basaal contact. De heftige gevoelens vangen jullie op van elkaar, maar de communicatie, het spreken door de band, gaat vooral van jou naar hem, niet van hem naar jou. En dat is niet goed, Haldir. Stel dat er zich ooit weer eens zoiets voordoet als toen met Denethor, dat iemand macht op hem uitoefent. Faramir kon zich toen voor jou verschuilen maar dat was niet goed. Met een volledige band had je hem eerder kunnen helpen.”

“Rúmil de ratelaar…” zucht Haldir en probeert te glimlachen, “wat weet je toch veel, broertje van mij. Ik wist niet dat het zo belangrijk was dat we Het Verbond allebei zouden bezegelen. Ik dacht dat het voldoende was dat we tegelijk waren klaargekomen.”

“Dat dacht ik ook,” zegt Rúmil, terwijl hij door zijn slaapvertrek beent. “Maar ik merkte dat jij vaak door de band met hem spreekt, en dat hij meestal zijn stem gebruikt. Ik ben toen opnieuw op zoek gegaan naar antwoorden en kreeg ze van Galadriel. Zij legde uit dat bij mannen de penetratie van beide kanten moet komen. Bij vrouwen of een mengvorm van geslachten gaat het om andere feiten, bij mannen gaat het op deze manier.”

“Ik vrees dat het onmogelijk is, Rúmil. Het zal nog jaren duren voordat Faramir het aan zal kunnen. Je weet niet half wat hij heeft meegemaakt, ik kan er geen woorden voor vinden. Het is zo zwart, zo kwaad, dat het buiten onze belevingswereld valt. Het is geen gewone verkrachting geweest, het is een lichamelijke en geestelijke marteling en manipulatie geweest, een bijna volledige hersenspoeling, een totale overheersing van zijn wil…”

Rúmil hoort de ernst in de stem van zijn broer. Hij gaat voor hem staan. “Maar ik was erbij toen hij Het Verbond creëerde, Haldir, en ik kan je zeggen dat ik het toppunt van kracht heb mogen aanschouwen. Jij was bewusteloos, je hebt het niet gezien, maar het was ongekend. Het was nog maar net gebeurd en hij moest datgene bij je doen wat de Orks bij hem hadden gedaan. Kun je je daar een voorstelling van maken? Steeds opnieuw verkrampte hij, maar hij liet zich leiden door mijn stem en ging verder. Hij kreeg het voor elkaar, Haldir. Ik denk echt dat hij het kan. Je zult veel tegen hem moeten praten en wij zijn in de buurt, Orophin en ik. Ik heb er al met hem over gesproken en het leek ons het beste als we onze band gaan gebruiken. We zullen je zoveel mogelijk privacy gunnen maar we kunnen inspringen en helpen als het mis mocht gaan. Het belangrijkste is dan dat we jou wegtrekken uit de bond met Faramir, zodat je het zult overleven.”

“Alsof het hier om mij gaat!” roept Haldir uit.

“Tuurlijk,” zegt Rúmil en geeft hem een stomp. “We willen jou niet kwijt, grote broer. Enne, wat dacht je van Faramir? Hoe denk je dat zijn leven wordt als jij na de liefdesdaad gaat vervagen? Nou?”

Haldir draait zich om en loopt naar het balkon. Een tak van een mallornboom is zo dichtbij dat hij de bast kan voelen. Rúmil komt achter hem staan. “Je weet dat ik de zorgeloze van ons drieën ben. Nu ben ik het, nota bene, die zich zorgen begint te maken. Dat zegt toch wel iets, dacht ik zo. Tot nu toe hebben jullie geluk gehad maar hoewel de frequentie van de herbelevingen afneemt, is dat niet het geval met de heftigheid ervan. Dieper weggestopte herinneringen lijken naar boven te komen… dit kan nog jaren duren, steeds minder vaak maar wel intens. Het is het beste, Haldir. Probeer het. Ga langzaam, neem uren de tijd, maar probeer het. Alsjeblieft…”

“Het is goed, broertje. Leg het alsjeblieft allemaal aan Faramir uit, dat kun jij beter dan ik. Jullie lijken ook op elkaar, al die vragen, alles willen weten… Ik zal mijn kamer in gereedheid laten brengen.”

“En jullie dan!” roept Boromir, terwijl hij Rúmil bij zijn blouche pakt en bijna optilt. “Nou? Als het jullie ook teveel wordt dan zijn er straks drie elfen die vervagen in plaats van een. Zijn jullie nu helemaal!” Hij laat Rúmil los en loopt naar Orophin. “Dit is spelen met vuur! Het kan volledig uit de klauwen lopen.” Hij kijkt naar de vastbesloten uitdrukkingen op de gezichten van de tweelingbroers en weet dat hij geen kans heeft. Dezelfde krachtige vastberadenheid had hij ook al bij Haldir gesignaleerd, en zelfs Faramir’s besluit leek vast te staan. “Denken jullie nou echt dat ik in mijn eigen talan een potje ga schaken of zo? Ik zal bij jullie blijven en ingrijpen als ik de kleur uit jullie gezichten zie verdwijnen. Ik ben dan nog de enige die naar Haldir en Faramir kan rennen om alles, alles stop te zetten. En reken maar dat ik dat dan ook zal doen. Elfenmagie, pfff.” En met een klap slaat hij de deur achter zich dicht.

En zo komt de avond die met maanlicht is gevuld. Faramir loopt zenuwachtig door de talan. Alles ziet er prachtig uit, de kamer met zijn boogvormige plafond is zacht verlicht door kaarsen, de nachtwind bolt de witte gordijnen zachtjes op, het grote, ronde bed ziet er uitnodigend uit en heeft frisse, schone lakens. De ruimte is gevuld met een heerlijke geur, een combinatie van lavendel, mandarijnenschillen en rozen, de open haard brandt. Zijn hart bonkt in zijn keel. Hij heeft zich uitgebreid gewassen en zo mooi mogelijk aangekleed, hoewel hij weet dat dit niet nodig is, en wacht nu op Haldir.

De deur gaat open en Haldir komt binnen. De elf staat groots in de deuropening, zijn blonde haren licht bewegend in de wind vanaf het raam. Hij loopt gelijk naar Faramir toe en slaat zijn armen om de man die zijn best doet om niet te trillen. Het is goed. We hebben zoveel tijd… zullen we eerst bij de haard gaan zitten en iets drinken?

Faramir knikt. “En dat praten via de band, dat kan ik straks ook wanneer ik maar wil? Niet alleen als mijn gedachten heel erg sterk zijn, ongepland en toevallig, maar altijd?”

“Zeker weten,” glimlacht Haldir, en neemt hem mee naar de open haard. Er ligt een warm kleed met vele kussens. Ze leunen achterover. “Straks kunnen we altijd op die manier contact hebben met elkaar.” Hij schenkt wijn in en geeft hun allebei een glas. Ze beginnen te drinken en kijken ondertussen naar de vlammen.

“Hoe ging het dan met je broers?” vraagt Faramir. “Ik bedoel, hoe is die band tot stand gekomen? Was dat al bij jullie geboorte zo, of…?”

“Het was er al bij onze geboorte,” zegt Haldir. “En het wordt niet Het Verbond genoemd. Het is iets anders. Het woord is een lange elfennaam, Lidrasylquemandra’kzelfelion. Het betekent “rivier van onzichtbaar bloed”. Tussen ons is het behoorlijk sterk en dat heeft wel weer met onze liefde voor elkaar te maken, denk ik.”

Faramir merkt dat hij zich rustiger begint te voelen. De wijn, het vuur, de zachte stem van Haldir, het voelt allemaal zo vertrouwd. “De stroom tussen ons, de band, dat wordt dus als een rustige rivier waarin alles beide kanten op kan gaan.” Het is alsof hij zichzelf moed wil inspreken. Hij herhaalt wat hij al weer. “En ik kan dan altijd met jou communiceren.”

Haldir knikt. “De band zal sterker worden, veel sterker. Samen kunnen we veel meer aan, we kunnen elkaars krachten volledig benutten.”

Hij kijkt naar Faramir, het mooiste schepsel van Midden-Aarde. Hij buigt zich voorover en kust hem op zijn wang. “Maar eerst moeten we hier doorheen, mijn lief. Denk je dat je het aan kan? Als je twijfels hebt kunnen we stoppen.”

“Ik wil het aankunnen,” zegt Faramir. “Blijf tegen me praten, Haldir, zo lang ik je stem hoor kan ik me ergens aan vasthouden, dat werkte ook met Rúmil. En laat me alles voelen wat zacht is aan jou. De Orks waren hard. Ze stonken. Jij bent zacht. Je hebt zachte haren” en hij streelt ze, “een zachte huid,” en hij streelt de bovenarmen, schouders, borstkas van Haldir, “en je ruikt zo lekker…” Hij buigt zich voorover en geeft Haldir een kus met zachte lippen.

Ze gaan achterover liggen en beginnen elkaar te kussen. Zacht, langzaam, raken hun lippen elkaar. Ze happen een beetje, spelen met lippen en tongen, laten hun handen over elkaars lichamen glijden. Dan buigt Haldir zich voorover, tilt Faramir op, die zich een beetje verlegen als een kind laat dragen en zich bijna giechelend op het bed laat leggen, waar ze verder gaan met elkaar strelen. Door de band voelt Haldir hoe rustig Faramir is. Hij blijft zachtjes tegen hem praten, vertelt hem wat hij ziet en hoe mooi het is, en Faramir fluistert ook tegen hem. Ze strelen elkaar, zoeken met hun handen naar veel meer huid en liggen dicht, dicht tegen elkaar aan. Haldir neemt de leiding, hij leg Faramir voorzichtig op zijn rug, kust hem, likt zacht zijn tepels en glijdt met zijn mond naar beneden, kust zijn navel, zijn buik… Als Haldir voorzichtig met zijn vingers verder naar beneden gaat, de ronding van zijn billen voelt en zijn hand onder de zachtheid van zijn ballen houdt, spreidt Faramir zijn benen alvast een beetje en glimlacht. “Ik voel me zo veilig bij jou… misschien zijn alle voorzorgsmaatregelen voor niks geweest. Ik wil je Haldir, ik wil je zo graag in mij voelen.”

Ga ik niet te snel, Meleth? “Nee, ga door, ga door…” Haldir giet olie in zijn hand, cirkelt met zijn vinger rond de opening, kijkt naar Faramir’s gezicht en benoemt wat hij doet. “Nu cirkel ik er omheen en ga heel even naar binnen, met het topje van mijn vinger, en weer terug. Voel je? Gaat het?” Faramir knikt, kreunt en spreidt zijn benen een beetje wijder. Haldir brengt zijn vinger voorzichtig een beetje dieper in, wacht weer even, vraagt toestemming, gaat een stukje verder… Met veel olie, geruststellende woorden en zachte bewegingen kan hij ook een tweede vinger inbrengen en uiteindelijk een derde. Dit laatste doet hij zo langzaam als hij maar kan.

Faramir maakt nu geluiden die hij nog nooit eerder van hem heeft gehoord. Haldir ervaart het als opwindend. Hij is stijver dan ooit tevoren en het idee dat hij zometeen, dat ze… maar niet te snel, langzaam, rustig…

“Alsjeblieft,” klinkt de stem van Faramir. “Ik wil je voelen, alsjeblieft Haldir…”

Haldir kijkt op. Faramir’s ogen zijn dicht, zijn lippen half open en hij heeft kleur op zijn gezicht. Zijn handen liggen ontspannen naast zijn mooie lichaam, zijn rug is hol, zijn benen wijd. Zo open is hij, zo vol vertrouwen… hij kan zich geen mooier moment herinneren dan dit. Dat Faramir hem zo vertrouwd, dat het zo ongelooflijk intens kan zijn… Hij duwt zijn drie vingers nog een klein beetje dieper. Faramir kreunt nu luid, begint met zijn heupen te bewegen.

“Alsjeblieft,” klinkt Faramir’s stem, rauw van hartstocht.

De band voelt zo open, zo warm… Haldir haalt zijn vingers eruit, laat zich voorover zakken en ligt even op Faramir’s, geeft hem een kus en veel zachte woorden, steunt dan op zijn handen, brengt heel voorzichtig zijn eikel naar binnen en wacht even… zo prachtig, Meleth, zo mooi, wat een gevoel… gaat het goed?… “Ja,” fluistert Faramir, “ik ben helemaal niet bang, ik voel jou in mij zoals het had moeten zijn, jij zou mijn eerste moeten zijn geweest, jij, niet zij…”

Een steek van pijn trekt door Haldir als hij zich realiseert dat Faramir ontmaagd is door Orks. Het was zijn eerste keer… dat had hij zich nog nooit gerealiseerd. Hij spreekt zichzelf toe, rustig, rustig, wacht even, bant de gedachten uit en duwt zijn erectie een klein beetje dieper. “Je bent zo strak,” fluistert hij, “zo heerlijk strak, zo nauw…” en dan dendert er onverwacht een golf van paniek door de band, hij hapt naar adem, houdt zich stil, wat heeft hij, hoe…? “Sshh,” fluistert hij, “rustig, Faramir, ik ben het, Haldir, ik hou van je. We zijn samen in Lothlorien en alles is goed, alles is mooi… Dit is onze liefdesdaad, dit is zo puur, zo zuiver… “

De paniek neemt af. Haldir blijft doorgaan met fluisteren en Faramir duwt zijn heupen omhoog. Hij maakt opnieuw dat kreunende geluid, dat opwindende, diepe, keelachtige geluid dat Haldir gek maakt van wellust. Hij beweegt iets harder om dat geluidje nogmaals te veroorzaken en voelt zich blij worden als dat lukt. Faramir trekt zijn benen op en klemt ze om zijn rug. “Het voelt zo goed, zo goed,” fluistert de prachtige man in zijn armen.

Haldir voelt zijn opwinding groeien. “Harder,” zegt Faramir, opgewonden nu, “harder!” en Haldir stoot, langzaam en hard. Hij pakt voorzichtig het gezwollen geslacht van Faramir, begint met langzame, stevige bewegingen de huid te bewegen, voelt de golf dichterbij komen, slaakt een kreet, kromt zijn rug en komt met schokkende bewegingen klaar.

Hij laat zich voorover vallen en voelt hoe Faramir nu ook zijn rug kromt en met een rauw, snikkend geluid klaar komt, voelt de knijpende bewegingen, de schokken door zijn lijf, en fluistert achter elkaar door, “O mijn lief, mijn lief, dit was zo mooi, zo geweldig, je hebt het gedaan, voel de band, voel het…” En ze voelen het allebei, de pulserende kracht tussen hun beiden, zo krachtig… Haldir ziet een gouden licht om hun heen en Faramir ziet het ook. “Als de zon,” stamelt de man in zijn armen met wijdopen gesperde ogen, “als de zon zo mooi…”

Zo blijven ze liggen, dicht tegen elkaar aan. Blijf in mij, blijf, fluistert Faramir en realiseert zich dat dit zijn eerste, bewust uitgesproken woorden in hun band zijn. Haldir voelt zijn geliefde die warm en levend tegen hem aan ligt en zoveel liefde laat voelen dat Haldir erdoor wordt meegesleept. Dat hij dit mag delen, mag meemaken, ongelooflijk… Ik ben in jou mijn lief, ik ben deel van jou. Nooit eerder heb ik dit meegemaakt, je was zo dapper, lieve man, lieve Faramir, zo mooi. Voel hoe we bij elkaar passen. Voel de band… nu zijn we voor altijd bij elkaar en ik zal je nooit pijn doen, ik zal altijd alleen maar zacht en teder voor je zijn…

Deze keer komt de paniek als een klap die Haldir achterover slaat. Faramir knijpt zijn ogen dicht en verstijfd, stamelt “o nee, nee!” en probeert zich uit de eerste beelden te bevrijden maar ze denderen over hem heen en voeren hem mee, hij wordt meegesleurd in de stroom waarin ineens geen pauze meer is, geen enkel moment waaraan hij zich kan vasthouden, hij gaat terug naar achteren, terug naar de grot toen er ineens… NEE!!! O nee, neeneeneenee!

NB Het is niet toegestaan dit verhaal (in originele versie of als vertaling) verder te verspreiden (incl. via email) zonder toestemming van de auteur. [ meer info ]
NB: Please do not distribute (by any means, including email) or repost this story (including translations) without the author's prior permission. [ more ]

Enjoyed this story? Then be sure to let the author know by posting a comment at https://www.faramirfiction.com/fiction/nadreqze-of-de-liefde-van-een-man-en-een-elf. Positive feedback is what keeps authors writing more stories!