Faramir Fiction Archive

Nadreqze, of de liefde van een man en een elf (NC-17)

Written by Eve

30 June 2010 | 38928 words

Title: Nadreqze, of de liefde van een man en een elf
Author: Eve
Rating: NC-17
Pairing(s): Faramir, Denethor, Boromir
Warnings: abuse, rape (misbruik, verkrachting)

Faramir heeft in drie dagen zoveel meegemaakt dat hij niet meer wil leven. Als een gebroken man wordt hij midden in de nacht voor de muur van Gondor gegooid. Verborgen in zijn eigen vertrek krijgt hij te maken met een onverwachte loge, een elf, die wil dat hij in leven blijft. Zullen ze de weg naar leven en genezing kunnen vinden?
(Faramir’s life changes completely within three days. He has suffered so much… As a broken man he is thrown in front of Gondor’s walls. Hiding in his chamber he meets an elf who wants him to stay alive. Can they find a way to life and healing?)

---

Epiloog 2

“Meleth-nin, ik hou van jou en juist daarom doe ik dit,” fluistert Haldrir. “Ik zal nooit vergeten wat je me vertelde in de nacht na het completeren van Het Verbond. Je hebt lichamelijk naar hem verlangd en daar is niks mis mee. In de wereld der elfen kennen we geen verkrachting, bestaat het woord incest niet, en zetten we monogamie niet centraal. Bij ons is het allemaal tamelijk eenvoudig. Het is goed als er liefde is, het is niet goed als er geen liefde is. Punt.”

Faramir kijkt naar zijn geliefde. “Maar het is al zoveel jaren geleden dat ik dat heb gezegd. En toen was het alweer zoveel jaren geleden dat ik het had gevoeld!”

“Alsof het ooit vervaagt, mijn lief. Alsof het ooit kan verdwijnen…”

Faramir stopt. Het is donker in Lothlorien maar de maan schijnt af en toe door het dichte bladerdek waardoor Haldir’s gezicht glanst in het zilverwitte licht. “Maar betekent het dan ook dat jij, dat…?”

Haldir loopt naar hem toe, slaat zijn armen om hem heen en fluistert: “Heel, heel soms”.

“Maar dan, is het, kan…?”

“Als jij het goed vindt zal ik nog wel een keer naar Rúmil en Orophin willen gaan, maar alleen als jij het goed vindt, anders niet. Er zit totaal geen noodzaak in, het is alleen zo, het klinkt misschien vreemd maar het is zo… bekend. Zo eeuwenoud vertrouwd. Het heeft geen haast en kent ook geen druk, geen enkele, hoor je dat? En als je het niet wilt hoeft het niet.”

Faramir houdt zijn hoofd scheef en kijk naar Haldir. Zal hij het aan kunnen? Hoe zal het voor hem zijn als hij denkt aan het vrijen tussen de elfenbroers? Het idee dat ze dat vroeger met elkaar hebben gedeeld heeft hem nooit eerder jaloers gemaakt, maar zal een herhaling ervan voor dezelfde rustige acceptatie kunnen zorgen, of zullen er angsten, herinneringen en onzekerheden een rol gaan spelen? Hij probeert het zich voor te stellen. Hij voelt vooral warmte en nieuwsgierigheid naar wat Haldir met zijn broers gaat doen. Kon hij maar even om het hoekje kijken…

“Doe het dan nu,” zegt hij. “Dan voelt het goed.”

Haldir kijkt hem verbaasd aan. “Maar…”

“Ik weet het zeker, Haldir. Het voelt zelfs alsof we elkaar op een vreemde manier helpen. Alsof het gelijkwaardig is.”

“Net als tijdens onze eerste ochtend,” fluistert Haldir. “O Faramir, wat heb ik gedaan om jou in mijn leven te verdienen”.

“Als je vannacht maar niet gelijk gaat slapen, en ervoor zorgt dat we er nog even over kunnen praten…” Faramir kijkt hem grijnzend aan en geef zijn lief een kus op zijn neus.

“Ik peins niet over slapen. Ik wil ook alles van jou horen. Alles, tot in de kleinste details.”

Haldir’s woorden verhuizen rechtstreeks naar zijn kruis. Faramir voelt dat hij een rood hoofd begint te krijgen. Het idee dat ze seksuele belevenissen met elkaar gaan uitwisselen en delen is opwindend. “Het is goed,” zegt Faramir. “Ik zie je vanavond of vannacht, mijn lief. En reken maar dat ik je wakker maak als je toch in slaap bent gevallen. Ik ken je…”

Haldir geeft hem een kus op zijn voorhoofd, fluistert een paar lieve woorden, stelt hem gerust – als hij het echt niet wil dan hoeft het niet – en verdwijnt in de groene schaduwen van het woud.

“Shit,” zegt Boromir als hij zijn jongere broer voor zich ziet.

“Shit,” beaamt Faramir.

Ze begrijpen elkaar en grijnzen zoals alleen broers (of zussen, maar die zijn er nu eenmaal niet) kunnen doen..

Ze staan voor elkaar in een talan voor logees, die, gezien de moeite van sommige volkeren om in een boom te slapen, op de grond is gebouwd. Het heeft een deur die uit komt op de bemoste bodem van het bos, een kleine woonkamer met een open haard, een keuken, een badkamer en een slaapkamer met daarin het grote, ronde elfenbed dat een vertrouwde aanblik is geworden. Faramir en Boromir kijken naar het bed. Ze weten wat hun geliefden van hen willen.

“Ik kan dit niet,” zegt Boromir.

“Ik ook niet,” grijnst Faramir.

“Rúmil begrijpt er niks van.”

“Haldir dacht dat ik toestemde maar ik was het die hem toestemming gaf voor zijn broers, maar ik zei niks over jou en mij.”

Ze kijken om zich heen. De deur naar de slaapkamer staat wijd open. Er branden kaarsen. Het bed is mooi opgemaakt, de open haard brandt. In de woonkamer is het donker en kil.

“Het is overduidelijk,” zegt Faramir.

“Ze laten niks aan het toeval over,” knikt Boromir. “Hee, maar ik heb wijn. Zullen we gewoon op bed liggen en…?”

“Lekker.”

Ze gaan op bed liggen, de fles wijn tussen hen in, en beginnen te praten over hun levens, hun liefdes, herinneringen en werkzaamheden. Ze praten om hun stemmen te horen en ze praten om niets anders te hoeven doen. Woord na woord na woord praten ze hun hoofden leeg. Dan, als het al laat in de avond moet zijn en Faramir slaperig wordt, kijkt hij naar zijn broer en realiseert zich ineens zijn belofte.

“Ik eh, zou Haldir vertellen over… eh…”

“Ik ook,” grijnst Boromir. “Rúmil was verschrikkelijk nieuwsgierig. Elfen…” Hij buigt zich voorover, tikt zijn jonge broer tegen zijn wang en fluistert, een beetje aangeschoten: “Even kussen dan maar? Hebben we in ieder geval iets te melden.”

Faramir knikt, zenuwachtig ineens. Zijn broer leunt dichterbij, komt in een vreemde, lichamelijke positie terecht, verschuift zijn lichaam dichter naar die van Faramir, slaat zijn arm om hem heen, houdt de palm van zijn hand tegen de wang van zijn jonge broer, kijkt hem aan, grijnst even, en kust zacht zijn lippen. Even lijkt het erop alsof dat genoeg is geweest maar dan lijkt hij te twijfelen, leunt hij toch dichterbij, opent zijn lippen en zoekt met zijn tong naar die van Faramir.

O, maar dat. Dat…

Dat gevoel, alsof hun lippen precies weten waaraan ze kunnen knabbelen, hoe ze het beste aan een onderlip kunnen zuigen, alsof de smaak dezelfde is en de zachte dans van hun tongen synchroon verloopt, alsof hun handen precies weten wat ze moeten doen en elkaar niet in de weg zitten… het is zo intens, zo gek makend opwindend… Faramir kreunt in de mond van zijn broer, Boromir’s hand gaat ineens op zoek naar, naar… hij graait en vindt steeds opnieuw wat hij zoekt, voelt de strakke, gladde huid van zijn broer die hij zo vaak heeft gewassen, raakt de haren aan die hij heeft gekamd, voelt de bewegingen van een lichaam dat hij kent alsof het de zijne is… Faramir voelt het lijf van de stoeipartijen, de armen die hem vasthouden als hij in bad zit, de benen die hem grappend laten struikelen… het is hetzelfde en zo anders, hij kruipt dichter naar Boromir toe, duwt zijn heupen tegen, tegen… o

Ze stoppen tegelijk.

O, maar…

“Ik dacht niet dat…” zegt Boromir.

“Dat het zo, zo…” vult Faramir aan.

Ze kijken elkaar aan, taxeren even, maar dan ligt Boromir’s hand over Faramir’s schouder en trekt deze naar zich toe en gaat Faramir’s hand op zoek naar zoveel mogelijk blote huid, hij kruipt onder het shirt van zijn broer, rukt het open, zoekt naar, naar… en hun monden vinden elkaar weer en hun kussen dansen als, als… kleren verdwijnen zo gemakkelijk, hun lijven vinden elkaar zo vanzelfsprekend maar hun monden en hun lippen zijn zacht en heet en jagen gevoelens tot grote hoogten. Het is zo opwindend, zo, zo… ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Kreunend liggen de broers naast elkaar op bed in een verstrengeling van armen en benen, wild vrijend in een hartstocht die hen overmeesterd en meevoert en Boromir lijkt de leiding te nemen maar het is Faramir die hem omrolt en hem bovenop zich trekt, die aan zijn kleren begint te sjorren en fluistert “O Bo, Bo, dit is, ik… wil…”

Boromir stopt even en kijkt in Faramir’s gezicht, hoe gaat het met hem, hoe… maar hij ziet glinsterende ogen, rode wangen en half geopende lippen. Hij buigt naar voren en zuigt op de vragende lippen, zijn hand streelt over het kronkelende lichaam onder zich en voelt hoe zijn broer begint te trillen, voelt dat het goed is, verder, harder, meer, zoekt naar naakte huid en ontdekt als in een extatische, erotische droom dat hij bezig is om Faramir te strekken, vingers naar binnen en er weer uit, zijn erectie bijna pijnlijk hard, lekkend en naar binnen, voorzichtig, je bent zo groot, Bo, zo groot… en dan duwen… vul me, harder! En dan helemaal in zijn lichaam zijn, de man die hij het langst heeft lief gehad, zijn broer die hij kent als geen ander, zo vertrouwd, zo eigen en toch zo nieuw ineens. Hij kijkt in de blauwgrijze ogen, strijkt een lichtbruine krul opzij, geeft een zachte kus op zijn gezwollen lippen en fluistert achter elkaar door hoeveel hij van hem houdt en hoe geweldig hij is.

Faramir voelt hoe zijn broer hem vult, volledig, zijn geslacht is nog veel groter dan hij voor mogelijk had gehouden maar niet pijnlijk en ruw, zoals de Orks, maar zacht en glad… en hij beweegt voorzichtig en niet, niet…

Verstarring. Een snelle ademhaling, de terugkeer van… Blijf, Fara, blijf… ik ben niet als zij, ik hou van je. Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou. Hier heb ik als tiener zo vaak over gefantaseerd en nu is het werkelijkheid… o, als ik je toevallig naakt zag, als je opstond uit het bad en een handdoek vergat, als ik met je stoeide en ik voelde je hard worden…zo vaak, zo vaak… En Faramir voelt zich terugkeren nog voordat hij kan worden meegesleept in een herbeleving, voelt hoe Boromir in en uit hem glijdt, harder, steeds harder, zijn rug kromt … hoe hij de eerste golven omhoog voelt komen… Ze komen tegelijk klaar en voelen de pulserende band die ze later op de avond zullen completeren. En het licht zal zijn als goud. En ze zullen allebei huilen.

“Maar wat als ik dood ga,” fluistert Boromir als het middernacht is geweest en ze allebei aan de elfen hebben laten weten dat ze toch maar, uitgeput, bij elkaar zullen slapen omdat ze gewoon geen puf meer hebben om hun eigen talan’s op te zoeken. De elfenbroers hadden vooral gegiecheld, ze voelden in de band hoe goed het was geweest. Nu liggen de broers op bed en kijken naar het licht van de volle maan die op de bladeren valt.

“Je gaat niet dood,” zegt Faramir slaperig.

“Dat weet je niet,” zegt Boromir, ernstig ineens. “Dat weet je echt niet, Fara. Ik ben een krijger, ik loop zoveel risico op een verdwaalde of ongeziene pijl…”

“Kun je geen krijger meer zijn?”

“Misschien. Wie weet kan ik iets anders zoeken en vinden dat bij me hoort. Dat zou kunnen Fara, ik hou genoeg van je om dat te willen. Maar voor als het niet lukt wil ik toch met je gaan oefenen. Ik ken de band nu door en door, ik weet steeds beter wat ik moet doen om de herbelevingen te stoppen. Ik ga het je leren.”

“Dat is goed.” En even later: “Hee Bo, ik vond het…”

“Ik ook.”

Maar wat als ik nog een keer, of jij, kan, ga… Faramir kijkt zijn broer vragend aan. De gevoelens tussen hem en Boromir zijn zo onverwacht heftig geweest dat hij zich niet kan voorstellen dat hij nu nooit meer… maar zal Haldir dat goed vinden?

Maar natuurlijk, mijn lief, klinkt Haldir’s stem.

Geldt ook voor jou, Boromir, zeggen Rúmil en Orophin.

Hee! Roept Boromir met luide stem. Ze schrikken allemaal van hem.

O Valar, hij is nog sterker geworden, zegt Rúmil. Hee lief, gaat ie?

Ja, en met jou, schatje? Boromir’s stem klinkt grijnzend en voelt plagerig maar gaat luidkeels nog even door. Bemoeials. Privacy, weten jullie nog?

Trusten, snoepje van me, plaagt Rúmil.

Kan het wat zachter? klinkt de stem van Orophin. ‘K sliep bijna.

Een grijns trekt door de band. Boromir deelt plaagstoten uit en trekt zich terug. Rúmil verdwijnt ook. Het wordt stil.

Morgen zullen we bijpraten, mijn lief. Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou… fluistert Haldir.

Faramir slaapt bijna, kruipt dicht tegen het warme lichaam van zijn broer, geeft hem nog een kus en glimlacht. Dat het zo kan zijn, dat het allemaal zo verschrikkelijk liefdevol en mooi kan zijn. Dat ik leef… dank jullie, mijn dierbaren. Dank jullie voor alles wat jullie voor me hebben gedaan. Ik voel me zo veilig, zo goed. En nog weer later, amper nog hoorbaar behalve voor de elf aan wie hij zich heeft verbonden tot zo lang hij leeft: Ik hou van jou…

Einde

NB Het is niet toegestaan dit verhaal (in originele versie of als vertaling) verder te verspreiden (incl. via email) zonder toestemming van de auteur. [ meer info ]
NB: Please do not distribute (by any means, including email) or repost this story (including translations) without the author's prior permission. [ more ]

Enjoyed this story? Then be sure to let the author know by posting a comment at https://www.faramirfiction.com/fiction/nadreqze-of-de-liefde-van-een-man-en-een-elf. Positive feedback is what keeps authors writing more stories!