Faramir Fiction Archive

Nadreqze, of de liefde van een man en een elf (NC-17)

Written by Eve

30 June 2010 | 38928 words

Title: Nadreqze, of de liefde van een man en een elf
Author: Eve
Rating: NC-17
Pairing(s): Faramir, Denethor, Boromir
Warnings: abuse, rape (misbruik, verkrachting)

Faramir heeft in drie dagen zoveel meegemaakt dat hij niet meer wil leven. Als een gebroken man wordt hij midden in de nacht voor de muur van Gondor gegooid. Verborgen in zijn eigen vertrek krijgt hij te maken met een onverwachte loge, een elf, die wil dat hij in leven blijft. Zullen ze de weg naar leven en genezing kunnen vinden?
(Faramir’s life changes completely within three days. He has suffered so much… As a broken man he is thrown in front of Gondor’s walls. Hiding in his chamber he meets an elf who wants him to stay alive. Can they find a way to life and healing?)

---

Hoofdstuk 8

Haldir zit voorovergebogen te werken. Nog een lange dag en dan is het achterstallige werk ingehaald, dan kan Faramir met een leeg bureau beginnen. Maar wat moet Faramir belachelijk hard werken en wat is het werk zwaar en vervelend. Dag in dag uit in deze donkere vertrekken, zonder zon, zonder licht…

Haldir… o Haldir, Haldir… nee! Haldir zit met een schok overeind, Faramir! Hij staat abrupt op en rent naar de deur maar ineens is daar een andere golf, even. … ik stuur rustige gedachten, het is goed, het was maar even… en dan is het stil. Zo stil als in de afgelopen dagen. Hij gaat weer zitten. Zijn ademhaling is gejaagd. Het klopt niet, het is niet goed. Iedere vezel in zijn lichaam wil opstaan en naar Faramir rennen maar nogmaals voelt hij de geruststellende golf vanuit Faramir naar hem toegaan. Hij moet hem serieus nemen, dat is belangrijk. Hij kan niets anders doen dan verder gaan met werken. Maar hij blijft gespitst op ieder geluid, en let op ieder gevoel. Hij is waakzaam.

Even later veert hij weer overeind. Dezelfde woorden, o Haldir, dezelfde woorden. Hoe kan het dat…? Haldir stormt naar de deur, opent het en begint over de gangen te rennen. Haldir! Help me Haldir, dit kan ik niet meer! Dit is teveel! Haldir, ik! O nee, nee, nee, en de pijn gutst door Haldir heen, doet hem stoppen, naar adem snakken en de muur vasthouden. Het is teveel, teveel…

Rúmil, Orophin, help me. Help…! En hij roept zijn broers door de band die hij met hen heeft, hij voelt hun schrik en reactie… we komen, Haldir, we komen… breng jezelf in veiligheid, we zijn er bijna…”

Alsjeblieft Haldir, kom niet, het is allemaal goed…maar de pijn, de pijn… ze stoten zo hard, Haldir, zo verschrikkelijk hard… o nee, Haldir help me, neeneenee! Haldir… ik begin weg te zakken, straks ben ik er niet meer… Haldir zakt neer op de grond en stuurt zoveel mogelijk liefde naar Faramir toe, ik ben er, mijn lief, ik ben er…laat het zacht worden, stil worden… Hij zakt weg, weet niet hoe lang. Dan voelt hij de armen van Orophin om zich heen. “Haldir, wat is er, wat gebeurd er?”

“Faramir… hij heeft hulp nodig,” fluistert hij, “en ik verdwijn bijna, bijna… hij wordt verkracht, Orophin, verkracht… Ga naar hem toe, alsjeblieft, red hem…”

“Nee!” schreeuwt de stem van Boromir, “jullie blijven hier. Blijf!” en hij rent weg.

Boromir stormt naar de Huizen van Genezing en rent de kamer binnen. Razendsnel overziet hij het beeld dat hij voor zich ziet en zal het nooit meer vergeten. Het wordt voorgoed in zijn geheugen gegrift en zal hem nachtmerries lang blijven achtervolgen. Middenin de ruimte zit zijn vader op een stoel met zijn armen rond zijn jongste zoon heen geslagen en zijn broek op zijn enkels. Zijn hoofd is rood van opwinding. Faramir, naakt en onder het bloed, zit wijdbeens op zijn schoot. Een bewaker houdt zijn lul in Faramir’s mond. De twee mannen kreunen en roepen van alles. Zijn broertje, zijn kleine broertje, nee…. “Nee!” gilt hij. Hij trekt zijn zwaard, wil op zijn vader afstormen en hem vermoorden maar twee sterke armen houden hem tegen.
“Niet doen,” fluistert Rúmil, “hier krijg je spijt van. Niet doen, Boromir, laat het zwaard los, laat los… Het is al voorbij, kijk… “

Boromir richt zich opnieuw op het tafereel. Faramir ligt op de grond, zijn vader kijkt hem aan met een blik die hij niet kan thuisbrengen – schrik, woede, spijt?- en de bewaker hijst stamelend zijn broek op met een rood hoofd van schaamte. “Ga naar hem toe en help hem,” hoort hij de stem van Rúmil in zijn oor. “Toe maar, Boromir. Ik regel Denethor.”

Boromir rent met een snik naar Faramir toe en houdt het gebroken lichaam in zijn armen. “Ik wist het niet, ik wist het niet… Ik dacht dat het niet zou gebeuren, ik dacht dat het jou bespaard zou blijven… o broertje, dat beloofde hij, altijd beloofde hij dat… als ik hem alles zou geven dan zou hij van jou afblijven…. hij heeft het beloofd,” met een snik, “hij heeft het jaren lang beloofd.” Hij kijkt naar Faramir’s gezicht en ziet de gesloten ogen, voelt het warme bloed in zijn handen en luistert geschrokken naar zijn ademhaling. “Praat, Faramir, praat…alsjeblieft…”

Faramir begint fluisterend te praten: “Hij heeft in de Palanthir gekeken”… “Bo, hij heeft alles gezien…” en hij klampt zich vast aan de schouders van zijn broer als het weer tot hem doordringt. “En hij wilde niet helpen. Hij keek. Hij, hij vond het geweldig wat de Orks met me deden,” en Faramir’s stem klinkt zachter dan ooit tevoren, hij is amper nog te verstaan. Alleen zijn broer en elfenoren vangen de woorden op: “Hij vond het opwindend…Ik, ik… moest dezelfde dingen doen. Dezelfde dingen zeggen… “

Rúmil staat verstijft naar het tafereel te kijken, de gebroken broers, het bloed, de naaktheid, de verschrikkelijke waarheid van een vader die zijn kinderen, o nee… nee…

Ineens schrikt hij op en kijkt achterom. De voetstappen van rennende bewakers zijn al van verre hoorbaar, komen dichterbij en vullen de ruimte. Zes, acht bewakers stormen de ruimte binnen, hun wapens geheven.

“Sla Denethor in de boeien en sluit hem op in zijn eigen kelders,” zegt Rúmil met luide stem, en met een overwicht die geen twijfel duldt. De bewakers zijn even verbaasd over het bevel van deze vreemde elf terwijl hun werkelijke bevelhebber daar staat, half naakt en met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht, maar ze hebben de indruk dat ze deze elf kunnen vertrouwen, lopen naar Denethor toe en pakken hem vast.

“En hij ook!” voegt Rúmil toe, met een blik op de bewaker die zijn broek vastknoopt.

Denethor en de bewaker worden onder de leiding van Rúmil weggevoerd. Terwijl de elf de grote gestalte van de stadhouder voor zich ziet, – vastgehouden door twee bewakers, gevolgd door een stuk of acht, – vecht hij tegen de neiging om van achteren op Denethor’s rug te springen en zijn mes diep tussen zijn ribben te steken. Rúmil voelt hoe zijn hart tekeer gaat. Hij spant zijn spieren en probeert zichzelf onder controle te houden. Dit kent hij niet, dit verlangen, deze bloeddorst. Steeds opnieuw ziet hij de twee broers voor zich, gebroken. In herhaling hoort hij de fluisterende stem van Boromir, zijn nieuw gevonden familielid, een ware krijger, een echte vriend, die even niet in de gaten heeft hoe goed elfen kunnen horen. “…als ik hem alles zou geven dan zou hij van jou afblijven…. hij heeft het beloofd,” met een snik, “hij heeft het jaren lang beloofd…”

Orophin zit nog in de gang en houdt Haldir vast, die alles mee krijgt wat Faramir doormaakt en zich naar adem happend vastklampt aan zijn broer. “Trek je terug, laat hem los, het is teveel, teveel,” stamelt Orophin die voelt hoe het lichaam van zijn broer vecht tegen de bewusteloosheid. “Je moet blijven, Haldir, je moet echt blijven. Faramir heeft je nodig. Boromir en Rúmil zijn bij hem. Hij is veilig, hij wordt weer omringd door liefde. Laat hem los, trek je terug…”

Haldir voelt de enorme golven van pijn door de band trekken, de onmacht, het verstijven. Hij hoort de stem van Orophin die hem probeert terug te trekken en de band gebruikt die zij als broers met elkaar delen. Het voelt alsof er binnenin hem armen zijn die hem uit een kolkende rivier proberen te trekken. “Faramir heeft je nodig, kom terug.” Orophin heeft gelijk, hij moet hier blijven, bij Faramir.

Haldir strekt zijn innerlijke armen uit en laat zich door Orophin omhoog tillen uit de band tussen hem en Faramir. Zijn hoofd tolt maar hij voelt zijn kracht snel terugkeren. Hij opent zijn ogen en kijkt naar zijn broer. Het voelt alsof ik hem in de steek laat.

Geen sprake van. Je kiest voor hem, Haldir, je kiest voor deze man met heel je hart. Ik kan het voelen. Je wil bij hem blijven en dat is goed.

Dan voelt Haldir hoe hij overeind wordt geholpen door zijn broer, en door hem wordt ondersteund. Ze strompelen samen naar Faramir’s slaapvertrek. Haldir loopt de lichte ruimte in, loopt naar het bed en ruikt de geur van zijn geliefde. Hij gaat op het bed liggen, pakt het hoofdkussen en houdt het tegen zich aan.

Boromir ziet Denethor, Rúmil en de bewakers vertrekken. Hij blijft achter, zittend op de grond, met Faramir dicht tegen zich aan. Zijn kleine broer huilt niet zoals hij normaal gesproken doet. Door zijn tengere lichaam trekken diepe, krampachtige snikken en af en toe hapt hij naar adem. Boromir’s gedachten lijken onbeheersbaar te zijn. Hoe heeft die hufter het kunnen doen, en er van genoten… hij heeft het gezien, verdomme, hij vond het opwindend wat de Orks met hem deden, hij is zijn vader niet meer. Dat is de enige zin die nog door hem heen lijkt te gaan, hij is mijn vader niet meer, ik heb geen vader meer. Wij hebben geen vader meer broertje van mij, en hij zegt het ook. Hij hoort zijn eigen stem, het is het enige wat te horen is. De krijger die geen angsten kent en in de strijd altijd voorop gaat en wordt bewonderd door zijn manschappen om zijn onverschrokkenheid, buigt zich over de gestalte van zijn jonge broer en laat zijn tranen stromen.

Faramir verstijft nogmaals, kijkt naar het vertrouwde boven hem, ziet Boromir’s mooi gevormde gezicht en ruikt de geur van lege vlakten, hout en zwarte aarde, de geur die hij zo goed kent. Ineens golft de betekenis van Boromir’s woorden door hem heen, o nee, o nee… Zijn grote broer van wie hij altijd dacht dat hij onkwetsbaar was als het om hun vader ging. “Hoe lang?” fluistert hij, “hoe vaak?” Dan herinnert hij het zich. “O Boromir, ben je jarenlang door vader verkracht?”

Boromir slikt. Heb ik dat gezegd, kon ik zo stom zijn? Hij slikt zijn tranen in, dit kon hij toch niet, hij had het zichzelf beloofd om tot zijn dood…

“Ik ben zo blij dat je het hebt gezegd,” fluistert Faramir. “Het is afschuwelijk maar het is voorbij, we weten het. We kunnen elkaar allebei helpen…” en zachter, amper hoorbaar en met verbazing: “En ik vind je niet vies…”

“Ik jou ook niet,” zegt Boromir zacht, terwijl hij zich ineens realiseert welke mogelijkheid tot het bereiken van zijn broertje ineens voor hem ligt. Als ze elkaar niet vies vinden dan geloven ze het misschien. Anderen kunnen tot in de eeuwigheid zeggen dat ze niet vies zijn, maar hij en Faramir… zij weten het, zij weten hoe het werkelijk is, het sperma van hun vader, de dwang… Als zij elkaar niet vies vinden dan is er hoop. Dan komen ze er misschien uit.

Hij moet nog iets zeggen, iets troostends. “Maar het was niet zo erg als met jou, Faramir. Nooit zo erg als dit.” En hij staat op, bukt zich, tilt zijn broer gemakkelijk op en houdt hem als een kind tegen zich aan.

Haldir zit met een schok overeind, ziet de bundel die in een deken gewikkeld in de armen van Boromir ligt. Een glimp van bloed, het spierwitte gezicht van Faramir, “o mijn lief, mijn lief, wat heeft hij met jou gedaan…”

Boromir loopt naar de elf en legt Faramir naast hem neer. De jonge man verstijft even, knijpt zijn ogen dicht, wil aangeraakt worden maar voelt zich zo… Haldir streelt zijn wang, zijn haren en kijkt Faramir aan met een zachte uitdrukking in zijn ogen. Hij voelt de schaamte, de afschuw, de paniek, het golft door de band tussen hen en hij wil laten weten dat hij het begrijpt maar kan geen woorden vinden. Wat houdt hij van deze man, en wat voelt hij zich rot dat hij hem niet heeft kunnen beschermen. In de grot kon hij niks voor hem betekenen maar hier, hier! Waarom was ik er niet voor hem? Waarom had ik het niet in de gaten? O Valar, wat heeft het voor zin dat ik mijn zintuigen zo goed zijn ontwikkeld als ik niet eens zag of hoorde dat hij me nodig had? Waarom ben ik zo’n idioot geweest dat ik niet in de gaten had wat er gebeurde? Ik waarschuwde Denethor zelfs voor de effecten, liet hem weten dat… o nee. O nee. Waarom heb ik dat gezegd terwijl ik het niet vertrouwde, waarom…

“Ik verborg het voor jou, ik verstopte me in de band. Ik wilde niet dat je het wist.”

Haldir kijkt naar Faramir.

Hoor je wat ik zeg in onze band? vraagt Haldir. Faramir knikt. “Sinds kort hoor ik het af en toe.”

Kun je ook tegen me praten door de band? Faramir schudt zijn hoofd.

Maar waarom heb ik het niet gezien… Het gebeurde bijna onder mijn ogen! Je sprak niet meer, je was gespannen, ik voelde je niet eens meer, en ik wantrouwde Denethor…

“Neem het jezelf niet kwalijk, alsjeblieft,” zegt Faramir. “Dat kan ik niet verdragen. Het ging zoals het ging. We konden niet anders, Haldir. We wilden wel maar we konden het niet.”

Faramir pakt met zijn smalle hand een haarlok vast. “Ik moet weer schoon worden, ik mag je niet bevuilen, zit nog onder zijn zaad, raak me niet aan, nu nog niet…het moet weg, weg! Ik moet eerst in bad, ik moet het wegspoelen…”

En Haldir weet het, voelt het. Hij mag hem nog niet aanraken. De schaamte is te groot.

Haldir wil hem helpen maar kan zich amper bewegen, hij is nog zwak…Iedere geliefde zou dit moeten kunnen doen, altijd! – en nu kan hij wederom niks doen, hij ligt hier maar, machteloos. Het spijt me zo, het spijt me zo Faramir…

“Je bent een elf! Een elf kan een verkrachting niet verdragen en dat is zoals het moet zijn! Ik voelde je, mijn lief, ik voel je nog steeds…

“Kom,” zegt Boromir zacht, terwijl hij naar Faramir kijkt: “Wij gaan naar de badkamer. Kom maar.” Hij voelt het lichaam van zijn broertje opnieuw verstijven en realiseert zich wat er door hem heen kan gaan. Hij heeft gesproken over samen gaan. Maar Boromir is een krijger, hij weet hoe eenvoudig oplossingen kunnen zijn. Hij weet tot in de punten van de kleinste vezels in zijn lijf, dat de schaamte misschien wel het allerergste is – het afgesloten zijn van anderen, het onafgebroken denken dat mensen vast anders zouden denken als ze wisten dat… . De minachting, de zelfhaat, het onbereikbaar zijn. “Ik ben net zo vies als jij, Faramir… Laten we elkaar helpen.”

Faramir kijkt hem aan. Hij begrijpt het ineens. Hij is niet meer alleen. Hij knikt, staat op en loopt naar de deur van de badkamer, wankelt, zakt door zijn benen en probeert weer op te staan, maar Boromir is al bij hem, slaat een arm om zijn schouder en ondersteunt hem bij de laatste passen naar de badkamer.

NB Het is niet toegestaan dit verhaal (in originele versie of als vertaling) verder te verspreiden (incl. via email) zonder toestemming van de auteur. [ meer info ]
NB: Please do not distribute (by any means, including email) or repost this story (including translations) without the author's prior permission. [ more ]

Enjoyed this story? Then be sure to let the author know by posting a comment at https://www.faramirfiction.com/fiction/nadreqze-of-de-liefde-van-een-man-en-een-elf. Positive feedback is what keeps authors writing more stories!